Po tym, jak zdjęcie utopionego ciała jej siostrzeńca stało się popularne, syryjska kobieta opowiada historię rodziny

Zwłoki Alana Kurdiego, sfotografowane przez tureckiego dziennikarza wczesnym rankiem 2 września 2015 roku, wyglądały na pierwszy rzut oka jak śpiące dziecko, z policzkiem trzylatka przyciśniętego do piasku we wzburzonej wodzie. Był to obraz, który przedarł się przez zatłoczony cykl informacyjny, bez słów wyrażający horror tego, co działo się na plażach zarezerwowanych na beztroskie śródziemnomorskie wakacje. Alan był jednym z milionów Syryjczyków uciekających przed brutalną wojną domową w tym kraju, ale to zdjęcie jego śmierci podniosło globalną świadomość kryzysu uchodźczego. Obraz został udostępniony, retweetowany, opublikowany i omówiony na całym świecie, a następnie zapomniany.

łatwy plan zasilania dla majsterkowiczów pdf

Tima Kurdi jest ciotką Alana, a jej nowy pamiętnik, Chłopiec na plaży, jest żarliwym błaganiem o prawa uchodźców poprzez bolesną relację o niewyobrażalnej stracie jednej rodziny. Trzy lata po tym, jak ta fotografia po raz pierwszy ukazała się na pierwszych stronach gazet na całym świecie, trudno przypomnieć sobie moment, w którym kiedyś pobudzono do działania artystów, aktywistów i polityków. W 2018 roku społeczeństwa zachodnie nie mają już woli politycznej ani publicznego apetytu na przyjmowanie uchodźców. Wraz z sukcesem zakazu podróżowania przez prezydenta Trumpa Stany Zjednoczone zasadniczo zamknęły swoje granice między innymi dla syryjskich uchodźców. Rodziny, które przeżyły zdradzieckie przejście do Europy, zmagają się z integracją, zrezygnowały z zatłoczonych osiedli mieszkaniowych, gdy ksenofobiczne partie polityczne zasadniczo przeciwne ich obecności zdobywają władzę na całym kontynencie. Czy osobista historia jednej rodziny może przywrócić czytelnikom ten ekscytujący moment empatii i przebudzenia? To sprawdzian dla eleganckich i głęboko poruszających wspomnień Kurdiego.

Książka zaczyna się w Kanadzie, kiedy Kurdi desperacko czeka na wiadomość od swojego młodszego brata Abdullaha, że ​​jego rodzina bezpiecznie przepłynęła morze. Po kilku bolesnych dniach ciszy widzi na swoim smartfonie zdjęcie zwłok chłopca, od razu rozpoznając czerwoną koszulkę i dżinsowe szorty swojego siostrzeńca jako prezenty, które dała mu podczas wcześniejszej wizyty. „Z ostatniej chwili” to trafne określenie na sposób, w jaki fotografia rozbiła moją rodzinę na kawałki, pisze.

Narracja następnie przesuwa się w czasie, gdy Kurdi zaczyna ponownie składać historię swojej rozbitej rodziny. Pachnące jaśminem wspomnienia z Damaszku przed wojną ustępują miejsca jej własnej migracji do Kanady poprzez małżeństwo. Podczas odwiedzin u pozostawionej przez siebie rodziny widzi zniszczenia wywołane powstaniem syryjskim i wojną, która po nim nastąpiła. Jej rodzeństwo decyduje, że nie ma innego wyjścia, jak tylko uciekać.

To narracja, która rozciąga się od okupowanych przez Państwo Islamskie północnych wiosek w Syrii do gett uchodźców w Stambule, od mrocznego świata przemytników wymuszających ubogie rodziny po morze bólu, w którym codziennie toną się przepełnione gumowe pontony. Skupiając się na tym, jak rodzina Abdullaha zostaje wykorzeniona przez eskalujący kryzys humanitarny, Kurdi unika zagmatwanej polityki i historii samego konfliktu syryjskiego. Te wyjaśnienia lepiej przeczytać gdzie indziej.

Ten rodzaj pamiętnika — niewinna osoba z trzeciego świata przemieniona w bohaterską postać przez niewyobrażalne cierpienie — jest standardem kompleksu wspomnieniowo-przemysłowego. Te rzetelne i elegancko opakowane teksty, często pisane przez duchy i powiązane z podstawowymi kampaniami, mają na celu inspirację i sprzedaż. Podczas gdy książka Kurdiego ma swoje momenty dydaktyczne, historia udaje się poprzez porzucenie bezosobowego języka dobrych intencji na rzecz czegoś bardziej instynktownego. Kurdi rzadko jest dla siebie dobra. Zaniedbuje swoją karierę i rodzinę, prowadząc kampanie, aby sprowadzić swoje rodzeństwo do Kanady jako uchodźców. Niezliczone formularze aplikacyjne trafiają na głuche uszy. Zmaga się z poczuciem winy ocalałego w Vancouver w p.n.e., podczas gdy jej rodzeństwo marnieje w tureckich gettach. Oto niektóre z najmocniejszych rozdziałów książki z najbardziej niszczycielskimi rewelacjami. Dla Kurdi asymetria między jej podzielonymi osobowościami – uprzywilejowane życie w Kanadzie i cierpienie jej rodziny w Syrii – staje się zbyt trudna do zniesienia. W stanie bezradności postanawia wysłać bratu 5000 dolarów, aby opłacił przemytnikom nielegalny przejazd do Europy. Abdullah, jego żona i dwaj synowie przybywają na tureckie wybrzeże, by w ciemności nocy wsiąść do zatłoczonej łodzi. Poprzez późniejsze wywiady ze swoim bratem, jedynym ocalałym z tego przejścia, Kurdi odtwarza przerażające szczegóły tonięcia rodziny.

Powtarzającym się tematem w przejmującej opowieści Kurdiego jest eleganckie użycie dwóch języków. Każdy rozdział jest zatytułowany w języku angielskim i arabskim, a wyrażenia i przysłowia z syryjskiego dzieciństwa autora wkomponowano w tekst w alfabecie arabskim, transliterację i tłumaczenie. To akt literackiej unifikacji, który odzwierciedla przesłanie książki – że pomimo włożonej walki dwa światy można połączyć w jeden; że integracja nieznanego jest nie tylko możliwa, ale także prawdopodobnie piękna.

Alan Kurdi utonął w Morzu Śródziemnym wraz z matką Rehanną i starszym bratem Ghalibem. Wspomnienie Tima Kurdi zbiega się w czasie z trzecią rocznicą ich śmierci. Książka nie fetyszyzuje ani nie hartuje obrazu ciała Alana, rzadko ulegając pornografii bólu, którą tak łatwo można znaleźć w reportażach kryzysowych. Kurdi pisze, że nadal jest zła na wielu reporterów, którzy pomylili się z podstawowymi faktami z historii rodziny, zaczynając od częstego błędnego zapisu imienia jej siostrzeńca Alana jako Aylan. Rosnąca niechęć i nieufność do uchodźców zainspirowała odzyskanie historii jej rodziny i jej godności. Książka Kurdiego jest przesycona nadzieją, że nowy dom dla syryjskich bezpaństwowców wciąż jest możliwy. Każdy zasługuje na szansę, aby ponownie zadomowić się w domu, pisze. Mamy arabskie powiedzenie: „drzewa często przesadzane nigdy nie prosperują”. Mam nadzieję, że nie dotyczy to ludzi.

Wspomnienie Kurdiego udowadnia, że ​​w czasach, gdy obrazy i nagłówki znikają tak szybko, jak się pojawiają, długie pisanie w pierwszej osobie pozostaje potężnym przeciwieństwem zapominania. Jest to znakomity i palący pamiętnik polityczny — przejmująca i dosadna pochwała pewnej kobiety dla siostrzeńca, który zasługiwał na coś więcej niż tylko przelotną sławę jako chłopiec na plaży.

Bilal Qureshi jest pisarzem kulturalnym i dziennikarzem radiowym, którego prace pojawiały się w Livingmax, New York Times, Newsweeku i NPR.

CHŁOPIEC NA PLAŻY

Ucieczka mojej rodziny z Syrii i nasza nadzieja na nowy dom

Przez Timę Kurdi. 272 s. 26 USD.

Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.