Skorumpowany, cyniczny świat, jaki mógł sobie wyobrazić tylko David Mamet

Nowa powieść „Chicago”, zdobywca nagrody Pulitzera, dramaturga Davida Mameta, w niczym nie przypomina musicalu. (Ron Charles/The Washington Post)

Chociaż postacie w nowej powieści Davida Mameta, Chicago, nigdy nie brzmią jak prawdziwi ludzie, zawsze brzmią jak ludzie Davida Mameta, co jest dziwnym wskaźnikiem jego sukcesu. Rozpoznalibyśmy tych facetów w ciemnym zaułku, nie z żadnego rzeczywistego doświadczenia w ciemnych zaułkach, ale z Speed-the-Plow, American Buffalo i Glengarry Glen Ross, sztuk, które od dziesięcioleci badały 86-dowód męskości.

W Chicago Mamet ponownie wraca do miasta, w którym się wychował i gdzie rozpoczął pracę w teatrze. Powieść oznacza również powrót do epoki prohibicji Nietykalni (1987), film gangsterski Briana De Palmy, do którego scenariusz napisał Mamet. Ale uderzające jest to, jak niewiele zmienia czas. Przeszłość czy teraźniejszość, ludzie Mameta muszą zawsze zmagać się z szybko zmieniającymi się prądami dnia. W chwili, gdy słyszysz Mameta pracującego w Chicago w latach 20., staje się oczywiste, że ta pełna pocisków era pasuje do niego równie wygodnie, jak czapka gazeciarza. Jednak często czuje się jak pisarz na pieniądze, łapiąc ducha czasu, zanim dym papierosowy opróżni pomieszczenie. Pamiętaj, że Oleanna, jego głęboko niepokojąca sztuka o molestowaniu seksualnym, rozpoczęła się zaledwie kilka miesięcy po tym, jak Clarence Thomas wstąpił do Sądu Najwyższego. A teraz, wydając ten zestaw powieści 90 lat temu, pracuje nad scenariuszem o niedawno zhańbionym hollywoodzkim producencie Harveyu Weinsteinie.

Chicago nie jest nadmiernie niedogodności związane z faktyczną historią lat dwudziestych. Otrzymana chronologia, zauważa Mamet na wstępie, została zepchnięta do lepszego zrozumienia jej dramatycznych obowiązków. (Zostaw to Mametowi, aby był bardziej odpowiedzialny niż Bóg.) Ale jeśli to nie jest dokładna historia Chicago, to wciąż jest to miasto, które myślisz, że znasz. Włoscy i irlandzcy gangsterzy rządzą rywalizującymi połówkami miasta. Al Capone robi epizod. Z alkoholem nielegalnym i wszechobecnym, władze miasta są instytucją zorganizowanego handlu wpływami. Każde miejsce zbrodni jest przeszukiwane przez policjantów z lepkimi palcami, szukający swoich żon i dziewczyn.

„Sunburn” Laury Lippman to klasyczny noir

Profesjonalnymi narratorami tego szalejącego miasta są nieustraszeni reporterzy z Chicago Tribune, mężczyźni — wszyscy mężczyźni — całkowicie oddani prawdzie dobrej historii. Są to pisarze i redaktorzy, którzy sączą romantyzm w domu, ale publicznie popijają kufle cynizmu. Idiosynkratyczne wyrazy nienawiści do siebie są dla tych facetów refleksją.

jak dowiedzieć się, gdzie ktoś pracuje

Jeśli znasz dziennikarza płci męskiej — obecnego, byłego lub aspirującego — daj mu tę powieść. Jest pełen cierpkich rad, takich jak: Jeśli można sobie na to pozwolić, ale nie ma się nic do powiedzenia, trzeba nie pisać. To nie jest blokada pisarza, ale powszechna uprzejmość.

DO Gazeta to żart, deklaruje redaktor miasta. Istniejący dla przyjemności reklamodawców, by mulić publiczność, zaspokajać ich głupotę i dawać niewielki zaliczek na inwestycje właścicielom, oferując domniemane zatrudnienie ich wynędzniałym, marudnym synom.

Jeśli nic więcej, ten dialog stanowi dobre przygotowanie do egzaminów SAT.

Chicago skupia się na dwóch codziennych skrybach rozpustnych przez dziennikarstwo: Parlow i jego najlepszym przyjacielu, Mike'u, latającym podczas Wielkiej Wojny, wciąż nawiedzanym przez rzeź, której był świadkiem. Obydwaj są ludźmi o głębokim sentymencie, ale znudzonym na śmierć, stale gotowymi na kpinie z wszelkich kosmyków sentymentalizmu. Codzienną pracą reporterów było być zuchwałym i nieczułym, pisze Mamet, wykraść z biura matki fotografię zabitego niemowlęcia; szydzić z mordercy małżonka w interesującym wybuchu; wstrzymać litość dla młodzieży skazanej na śmierć. Ich zadaniem było być nie tylko odważnym, ale i lekkomyślnym. Zasłanianie strzelaniny, pożaru szkoły, powodzi, wraku pociągu.

ile możesz wypłacić w kasynie

Kiedy powieść się otwiera, Mike i Parlow, wraz z krwiożerczymi czytelnikami Chicago, skupiają się na parze zabójstw z udziałem właścicieli Chez Montmartre, wraz z kochanką i jej pokojówką. Ale nawet gdy Mike kontynuuje tę historię, jest poważnie rozkojarzony. Jak głupiec, Mike odszedł i zakochał się w młodej irlandzkiej katoliczce Annie, kobiecie o szokującej, dziewiczej urodzie. To, że nie jest katolikiem, jest barierą, którą jest gotów pokonać, choć podejrzewa, że ​​rodzice Annie będą mniej przychylnie nastawieni. Na pewno wie, że jeśli dowiedzą się, że spali razem, to już nie żyje. Ale zanim ta teoria może zostać przetestowana, ktoś wpada do jego mieszkania po popołudniowej schadzce i strzela do Annie.

Kim jest ten zabójca i dlaczego oszczędzono Mike'a, to odwieczne tajemnice Chicago. Ale każdy, kto liczy na mocny thriller, zawsze będzie zamykał tę książkę zawiedziony. Jednak nastawienie toczy się gęściej niż mgła nad jeziorem Michigan. Cała historia jest kiepska z nastawieniem: rozpacz Mike'a, który próbuje wypić swój smutek; zakłopotany Mike, próbując zrozumieć swoje przetrwanie; mściwy Mike, który próbuje znaleźć zabójcę Annie.

Przewodnik po najlepszych nowych thrillerach — i co pić podczas ich czytania

W tych różnych nastrojach pomaga mu Peekaboo, Afroamerykańska pani w burdelu zwanym Asem Pik. (Chicago to encyklopedia obelg z początku XX wieku.) Twarda i filozoficzna, Peekaboo wymyśla aforyzmy, jakich można się spodziewać po afroamerykańskiej pani burdelu wymyślonej przez białego człowieka z abonamentem na HBO. Jest tylko jedno znane lekarstwo na złamane serce, mówi Mike'owi. Już czas; oraz że nie działają.

To, co cię zabija, bardziej niż następną rzeczą, to niezdolność do przyzwolenia na rzeczy być .

Inne sekcje przesuwają się jak zwycięski wpis w konkursie Hemingwaya. (Mamet nawet błędnie pisze jak Hemingway.) W najlepszym razie może to prowadzić do nieodpartych fragmentów zgrabnej, noir prozy: kochał swoją pracę i bliskość przemocy, która, jak wiedział, była narkotykiem i kochał irlandzka dziewczyna; a teraz był chory i rozpaczał w tym niemożliwym żalu zdrady, że twoje serce zostało złamane przez życie.

dlaczego Google Chrome nie odtwarza filmów?

Ale kiedy Mike i Parlow wpadają w swoje autoironiczne dialogi, scena nagle przebija się przez strony i brzmią tak samo sztucznie, jak postacie w parodii Mameta:

Co cię smuci z powodu bogatych? powiedział Mike.

To, co zasmuca wszystkich, którzy nie są w ich liczbie, powiedział Parlow. Że są w lepszej sytuacji niż my; oraz my stawiajcie czoła naszemu niezasłużonemu ubóstwu ze stoickim spokojem, gdy pływają na jachtach i oddawajcie się Bóg wie jakiem zepsuciu w hangarach na łodzie.

Ale czy nie nienawidzisz także biednych? powiedział Mike. Bo nie mają pieniędzy. Cóż więc mogą dla mnie zrobić, prócz bezsilnej wściekłości, bo od czasu do czasu noszę czysty kołnierzyk? Co więcej, zawsze ratując przestępców, źle zrozumieli sytuację. Bo jak proponują podnieść swój stan? W końcu w drodze apelu do rządu.

Jest bardzo tej mrugającej gry. Gdyby tylko Mamet posłuchał rady redaktora miejskiego: Wymagamy śmiałych, wyraźnych słów i makabrycznych zdjęć.

Ron Karol jest redaktorem Book World i gospodarzem TotallyHipVideoBookReview.com .

Chicago

bilety marlins vs yankees 2015

Autor: David Mamet

Urząd celny. 352 za ​​osobę 26,99 USD

Jesteśmy uczestnikiem programu Amazon Services LLC Associates, programu reklam afiliacyjnych, którego celem jest zapewnienie nam środków do zarabiania opłat poprzez umieszczanie linków do Amazon.com i witryn stowarzyszonych.